BİR SABAH UYANDIM, ARTIK SAĞIRDIM
Eşim bir kitap kurdudur, benden çok kitap okur. Tanıdığım
herkesten çok kitap okur aslında. Okuduktan sonra da bir anlatma hissi doğar,
anlatır. Eskiden herkesten çok bana anlatırdı, şimdi o vakti bulamıyoruz
bilindik sebeplerle.
Bana anlattıkları arasında iki kitabı hatırladım şimdi:
Jose Saramago’nun "Körlük" ve şu anda okuduğu Yunanca "Komik Bir
Salgın" kitabı.
Her ikisi de, insanlar arasındaki bulaşıcı bir hastalığı
anlatır. Biri körlüktür. Bir şehirde bir adam bir sabah kör olur, sonra
dokunduğu herkes kör olmaya başlar. Hayatın kendi içindeki diğer körlüğü
anlatmaya çalışır aslında.
Diğeri ise Komik Bir Salgın. Bir şehirde bir adam bir
sabah gülmeye başlar, sonra şehirdeki herkes gülmeye başlar. Bu da hayatın
içindeki başka bir körlüğü anlatıyor.
Ben de bu sabah sağır oldum. Bildiğiniz sağırlık...
Bir sabah uyandım ve hayatım bir uğultudan ibaretti
artık. Cırcır böcekleri beynimin içine girmiş benden intikam alıyorlardı. Çay
kaşığı cam bardağa değmiyor adeta kazma kürek çalışma yapıyor. Bir süre sonra
bunları da duyamaz oldum. Bildiğiniz sağırım şimdi. Hiç sebepsiz. Hayattaki
birçok şey gibi hiç sebepsiz. Yaşına değmeden ölen çocuklar gibi... O arada
Livaneli’nin şarkısı geldi aklıma sessiz sitemsiz... Savrulan yapraklar gibi / akıp
giden günlerimiz / cenaze törenlerinde / sessiz sitemsiz
Hayattaki birçok şey gibi hiç sebepsiz.
Birkaç saat dinleneyim geçer dedim, uzandım... Sonra
benim sağırlığım başkalarına bulaşmaya başladı.
Eşim tavada sarımsak ısıtıp kulağıma basmaktan falan bahsediyor,
hadi soğan, patates neyse sarımsak(!) deyince hemen toplanıp doktora gittim.
Bir muayene, bir kulak damlası, bütün şikayetlerimden arındıracak diye
beklerken, “durumuz çok ciddi hemen vakit kaybetmeden İzmir’e gidin” dedi ve
sevk kağıdını imzaladı doktor. “48 saat içinde tedavi çok önemli, yoksa kalıcı
sağırlık” dedi. “Tanıdığınız kim varsa arayın, ne yapın, edin bugün hastaneye
yatın tedaviye başlayın” dedi. Refleks olarak korktum önce, başımdan aşağı bir
ter bastı, elim ayağıma dolandı. Yaman’a baktım, yedi yaşındaki oğlum bunu
nasıl anlayacak diye, bacağıma sarıldı.
Saat öğlen ikiye geliyordu arabaya atladım, son sürat
İzmir’in yolunu tuttum. Yarım saatlik yolda, sağırlık herkese bulaşmaya
başladı. Aynı kitaplardaki gibi.
Saat 17.00 olmadan muayene olmam, hastaneye giriş yapmam
ve tedaviye başlamam lazım. Yetiştiremezsem tedavi yarına kalacak, gidecek 24
saat, kalacak 24 saat...
Birilerini aramam lazım, birilerini aramam lazım,
birilerini aramam lazım...
Kulağım duymuyor ama konuşmam lazım. Vah vah için zaman
yok anlatmam lazım. Bütün bunları ben doktora ulaşmadan birinin doktora
anlatması lazım. Kapıları açması, sorunları çözmesi lazım, kendi derdini unutup
beni dert etmesi lazım.
Birilerini aramam lazım...
Şunu arasam, o şimdi Cumhurbaşkanı için çalışıyor
telefonu bile açmaz. Bunu arasam, o şimdi kaldırım yapıp, iftar çadırları
dolaşıyor telefona bile bakmaz. Şunu arayayım, o zaten kendi derdinde, benim
ona yardım etmem lazım. 25 yıllık arkaşımsa listeye giremedi diye intikam
planları peşinde, ellerini oğuşturur. Şu abim İzmirliydi, arasam akşama ancak
döner vakit yok. Şu ablam iş bitirirdi, o da şimdi bitireceği işler peşindedir.
Kankam her sabah arıyordu, şimdi ya havuzdadır ya da AVM’de. Şu var, o da canım
Necati, yoldaş Necati, niye böyle oldu Necati, niye yaptın, niye kalktın
Necati... sorar sorar ömrümü çürütür. Şu olmaz mı, olur ama anlaması yirmi
dakika sürer, sonra bütün Ankara’ya anlatmadan dönüp benim işimi yapmaya fırsat
bulamaz.
Birilerini aramam lazım...
Sonunda birini aradım! “İzmirdeyim, ani işitme kaybı
teşhisi kondu biraz önce, kulağım duymuyor, bildiğin sağır durumdayım, acil
hastaneye yetişmem lazım, Narlıdere’deki 9 Eylül Hastanesi, 20 dakikam var,
beni hastaneye alsınlar. Acil” dedim.
“Düşman başına” dedi, “meraklanma” dedi. 7 dakika sonra
hastaneden aradılar, “bekliyoruz” dediler. Vah vah demediler, canım yoldaş
demediler, uzun uzun sorup ömrümü yemediler.
“Meraklanma” dedi,“herkes sağır, herkes kör değil” dedi.
Yalan değil, hastaneye girdim herkes adımı biliyor. 10
dakika bekledim etrafımda 6 doktor, tam 2,5 saat, otuzun üzerinde işitme testi
yaptı. Saat 17.00’de bırakıp gitmediler 20.30’a kadar ilaçlar verildi,
kortizonlar yapıldı, odalar açıldı...
Doktorların en çok sorduğu, bulmaya çalıştığı ani
sağırlığın sebebi. Son zamanlarda bir gerginlik, sıkıntı, üzüntü yaşadınız mı
dediler, hemen belediye başkanımızın eşkalini verdim, fırsat bu fırsattır diye.
Sonra hemen Dr. House'u görmek istediğimi söyledim,
"o doktor buraya gelecek" dedim. Bekliyorum.
Sağırlığın da faydaları varmış, duymak istediğini
duyuyorsun mesela... Doktorlar sıkıştırdı iyice "şu kulaklığı tak, şimdi
sinyal vereceğiz, onu çıkar bunu tak, ses vereceğiz" diyorlar, ben de
"neee pizza mı söylediniz, iyi iyiii, yiyelim" diyorum, kafam bi güzelleşti
yani.
Neyseki sağırlığım bulaşıcı değil sadece bana aitmiş.
10-15 gün kadar bu haldeyim, telefon yok, tuz yok. Bir
tuzsuz keçi peyniri ne iyi gelir aslında... Geçmiş olsun, ne oldu, nasıl oldu
diyecekler için mesajım, mailim açık. Diğer yorumlar için yüreğimiz geniş, hayat
süprizlerle dolu...
Sağlıcakla...
Yorumlar